In Cedar Rapids, Iowa

We zijn onze reis een beetje verder aan het plannen. We zoeken onderdak voor als we over een paar weken in Yellowstone zijn. Er zijn luxe cabins middenin het park. We reserveren er een, althans dat proberen we. Eerst volgt een soort van inquiry of er plaats is op die en die data. 12 Uur later krijgen we negatief bericht. Jammer. Dan via Airbnb maar iets geprobeerd. Ook dat verzoek wordt negatief gehonoreerd; waarschijnlijk (dat hebben we éérder gehad bij het zoeken toen we een adres in San Fransisco zochten) willen de eigenaars langer dan 2 nachten verhuren en gokken ze dat dit lukt. We zoeken verder maar veel is vol en/of erg duur. Iets verder weg zijn wel ho- en motels maar daar schijn je (hoe kan het tegenwoordig nog) gewoon in de kamers te mogen roken. Terwijl je overal (en een aantal jaren terug ook al) moet tekenen bij incheck dat je niet zult roken op de kamer en dat je anders $ 500,00 boete krijgt voor de schoonmaak. We hebben niet de behoefte! Via een booking.com komen we van 6 tot 9 augustus in de buurt van Yellowstone waarover dán meer.

Eerst maar eens gisteren en vandaag. Eerst even tanken want ik heb nog maar één stripke gas. Naar de pomp. Betaalpasje en de hele riedel: geen druppel. Creditcard dan maar. Zipcode invullen. Zipcode? Zoiets als onze postcode. Waarom geen pincode? Ik tik de 5 getallen van een eerder hotel in en ja hoor: we kunnen tanken. Dus: zorg dat je je creditcard niet verliest want iedereen kan op jouw kosten tanken!! Stom systeem. Het is overigens onze eerste dag met regen. Hij begon al bewolkt. Af en toe een optimistisch stukje blauw maar dat werd rap ingevuld door zeer donkergrijs! De eerst spetters waren nog te doen maar al snel ging het zó hard dat de ruitenwissers het zelfs op de hoogste snelheid nauwelijks aankonden. Onderweg laat de LHW ons ook over niet-geplaveide stukken rijden, tussen velden mais en soja door. We horen in de verte de toeter van een trein. Terwijl die ons passeert groet de machinist ons met een toet-toet. We groeten terug en ik tel het aantal wagons. 76! Het duurt minuten voor hij gepasseerd is.

Als we hierheen rijden, komen we weer de nodige religieuze afsplitsingen tegen. Grace community Church, Believers Church, Presbytherian Church, the first Church of Nazarene om er maar een paar te noemen. We weten het nu wel en stoppen met schrijven. Ook laat de LHW ons door, eufemistisch gezegd, nogal “dubieuze” wijken rijden. Enfin, dat hoort ook bij de route. Rotzooi op de yards, veel troep en armoede. Afgebladderde verf van de woonwagens, kapotte planken etc. Een stuk verderop komen we een mall met een Aldi tegen. We zijn benieuwd of het in dit land ook zo’n zootje is in deze winkels. Nee hoor: het is veel erger! Wat een bende opgestapelde dozen bij elkaar. Hé, een wit bubbelwijntje. Duits! Meenemen voor vanavond. We krijgen ze wel koud want er zijn overal ijsmachines en een prullenbak ijs is gauw gehaald. Bij het afrekenen vraagt de caissière onze leeftijd. Excuse me? Zou ze ons dan zó jong inschatten? Nee hoor; automatische kassahandeling. We noemen onze geboortedatum en zij zegt dat ze óók van 19 juni is maar dan 6 jaren later. Wij noemen de leeftijdcheck in Nederland. “Ah Holland. You have Aldi in Holland? Yes. You have Lidl in Holland?” Weer yes. “They come over here and all the shops are afraid because of the prices”. Ze wenst ons een prettig verblijf.

We hebben de tijd en gaan in de richting van een raodsign dat zegt: the Dutch Windmill. Dáár moeten we meer van weten. En inderdaad; een windmolen met Amerikaans en Nederlandse vlag. Beneden een man die ons enkel maar groet. Hij doet versgemalen meel in zakken voor de verkoop. Boven een zeer enthousiaste Amerikaan die een paar bezoekers vertelt hoe de molen werkt. Wij sluiten aan en doen alsof we dat niet weten. Hij vertelt het goed!! Hij vraagt of we nog iets willen weten en wij zeggen het principe te kennen want wij hebben veel molens in Nederland en dit een mooi stukje Nederlandse traditie te vinden zo ver van huis. Hij vindt het prachtig en vertelt honderduit over zijn bezoek aan verschillende molens, oa Kinderdijk. Dat we dáár nou net vlakbij wonen. Deze molen is gebouwd door een stel Friezen (Molema, Miedema, Minkema), vertelt een bord aan de muur. Wat we ook zien, zijn de vlaggen van de provincies. Of wij de onze herkennen?
We dachten het wel maar toch heeft hij hem rapper te pakken dan wij. Logisch, op elke stok staat een sticker met de naam van de provincie. Zo kan ik het ook! Wat zien we daar aan de muur? Een kleurig beschilderd rond bord met “eigen haard is goud waard”. Ook twee flessen Berenburger staan op de vensterbank! Hij vond dat lekker toen hij hier was. In de winter om 10 uur ’s morgens!! Hij vindt het jammer dat het hier niet te krijgen is.

Onze volgende stop is aan de overkant het Dutch Windmill visitor centre. We raken in gesprek met een van de vrijwilligsters die ons eerst had gevraagd het gastenboek te tekenen want, naar later bleek, de staat Illinois gaf $ 25.000 subsidie bij een x-aantal bezoekers. Elke handtekening was er een. Natuurlijk. Deze mevrouw vond het kennelijk erg interessant om die twee uit Nederland rond te leiden over de tentoonstelling. Een groot aantal windmolens, zelfbouw, uit verschillende landen. Deens, Frans, Engels, Iers maar de meeste molens kwamen toch uit Nederland. Sommigen op afstand bedienbaar. Ze was erg enthousiast en vertelde en vertelde en vertelde. Aan het vroeg ik of ik haar iets mocht vertellen wat ze nog niet wist. Ik vertelde van onze Rotterdamse bokskampioen Bep van Klaveren die als nickname “The Dutch Windmill” had vanwege de snelle uppercuts die hij in huis had. Ze was helemaal verbaasd en zei dit erg leuk te vinden. “I’ll remember that”. Bij de balie staan typisch Nederlandse producten: Wilhelmina pepermunt, Droste chocolade, stroopwafels, Douwe Egberts koffie, drop en rollen Mentos. Ook heeft ze koelkastmagneten. Ik koop er een voor thuis: een windmolen (met beweegbare wieken jaja) en het woord Nederland erop!

We gunnen ons voor 2 nachten onderdak in een Hometown Inn & Suites in Cedar Rapids. We zitten echt middenin Amerika, een uurtje of 4 doortuffen west van Chicago Illinois. Een aardig hotel met een Pakistaans aandoend kind achter de balie. Ze vraagt mijn huisadres. Ik bied tot 2 x toe aan het voor haar op te schrijven. Ze vraagt het nog een keer en ik zeg zonder blikken of blozen:”Jip en Janneke 13”. Ze kijkt me glazig aan, slikt iets weg en schuift zwijgend pen en papier naar me toe. Tja, als ik nou aanbied om het voor je op te schrijven en je neemt niet aan dan moet je het zelf maar weten ook. Keurige kamer, koelkastje, micro, tv en een apart zitje.

De stad Cedar Rapids in de staat Iowa is een flinke (maar klein naar Amerikaans begrip). Slechts 197.000 en een beetje wonen er. We lopen een Walmart binnen voor een broodje en zo. We zijn zeer verbaasd want ergens, open en bloot, staan geweren in een vitrine. We staan ernaar te kijken en verbazen ons erover. Daar kun je gewoon iemand mee doodschieten. Een medewerker komt op ons af en vraagt of hij kan helpen. We zeggen van niet en dat we verbaasd staan dit zó te kunnen kopen. Hij vindt het niet méér dan normaal. “You can buy them everywhere”. Ja, da’s misschien wel de oorzaak van veel ellende.
We zeggen het maar niet en denken er het onze van.

Op zoek naar het toeristen-infocentrum komen we langs een roadsign “Szech and Slowakian museum”. Even kijken dus. Dat is dus precies in de tourist. Mevrouw achter de balie heeft geen coupons die we konden gebruiken voor wat goedkopere overnachtingen. Dan maar vragen waarom dit centrum er is. Blijkt dat in het recente verleden veel Tsjechen en Slowaken hierheen waren geëmigreerd en wel zoveel dat 35 % van de bevolking Tsjech en/of Slowaak was. Ook vertelde ze van de overstroming in 2008 toen de Mississippi vér buiten haar oevers trad. Meer dan 10 ft high! Ruim 3 meter dus. Ik dacht terug aan onze eigen evacutie in 1995 toen de Merwede zo hoog stond.
Ze vroeg wat we hier deden en had ineens bladen vol met info over LHW. Niet omdat het haar werk is maar omdat ze het leuk vindt, dat zie je. Wat zijn deze mensen toch gemeend behulpzaam. Iedereen die je het vertelt komt met iets wat we beslist moeten zien.
We vinden dat erg prettig. Bij aankomst heb ik een sushi and steakrestaurant gezien. Da’s een beste keus voor vanavond.