It's a long way to ......... Rockford.

Half elf plaatselijk. Vertrekken bij Baymont Inn Fort Wayne Indiana. Mevrouw biedt mij bij het ontbijt een waffle aan want die was over. Ze had er voor haar man één gemaakt maar die bliefde hem niet. Ik wel. Ik heb haar gecomplimenteerd met haar kookkunst. Bageltje met roomkaas, sinaasappelsapje, cornflakes. Toastje met eitje en sausages. Jammie. Alleen aan die slappe koffie zal ik nooit wennen. We rijden vandaag een stukje (!) naar Rockford, Illinois. Wat een stukje leek, bleek een rit van ..... 9,5 uur. Mymy wat een eind. En niet alleen de kilometers vraten, maar ook de talloze
d-tours en wegopbrekingen dan wel -werkzaamheden. Dan is het hebben van een TomTom en het gezelschap van iemand die met kaarten overweg kan een genot. We kwamen steeds goed uit!
Het rare was dat we halverwege een tijdzone passeerden waardoor het ineens een uur vroeger werd. Van 14.37 naar 13.37 uur. Scheelde weer een uur maar de rit werd er helaas niet korter op. Onderweg kom je dan ook nog eens achter mensen te zitten die precies dat aantal kilometers rijden wat toegestaan is. Tuurlijk moet dat maar wij houden van opschieten.

Een aanvulling op de lijst kerken van gisteren: St. Matthew's Methodist church, Evangelists church, United in Christ Fellowship, Grace Community Church, Believers Church, Presbytherian Church. Pffff. Waarin verschillen ze nou helemaal? We weten het niet en denken er het onze van.

Onderweg rijden we, ook door de d-tours gedwongen, door uiterst dubieuze wijken. Trailers links en rechts, aftandse auto's, zooi op de yards. Veel onduidelijk volk op straat. Niet echt buurten waar je wilt wonen en we willen er dan ook zo snel mogelijk weer weg. De TomTom weet raad. We komen door het plaatsje Joliet. Dát kennen we nog van onze vorige trip route 66. De LHW en Rt66 lopen er een stukje samen op. We komen een bord tegen met beide routes erop aangegeven. Leuk!

We komen onderweg langs grote malls en uitgestrekte winkelcentra. Waarom kan dat bij ons nou niet zo? Veel winkels en evenzoveel parkeerplaatsen. Ik snap wel: hier is ruimte en men gebruikt die ook goed. Hé, een Aldi. Zou die er hetzelfde uitzien als bij ons? Eerst parkeren. Wat zien we daar? Amishkoetsen met aanhanger! Het moet niet gekker worden. In de aanhanger een groooooote koelbox, ruimte voor pakken en tassen etc. In de koets drie kindjes: van groot naar kleiner en naar kleinst. Pa (met baard) en moe (met mutsje) en zoon van een jaar of 12 (met zwarte hoed) laden de zaak in. Binnen nog meer van die soort. Het blijft een beetje een dubbele wereld. Aan de kassa een duidelijke taakverdeling: moe laadt alles uit de kar op de band, pa kijkt toe en zoon houdt de kar op zijn plaats. Buiten staan de koetsen op een speciaal voor hen gereserveerde parking. Een stuk of vijf, zes naast elkaar. Het blijft een bijzonder gezicht.

Uren en uren later is de Red Roof Inn in zicht. Er zou op de kamer van alles zijn: magnetron, fridge, koffiemachien. Even naar Walmart om iets te eten te halen want we eten op de kamer vanavond. De kamer is ...... kaal. Niets van dat alles! Wel alle.......! Naar de receptie en klagen. Het meisje kan niets voor ons doen want we hebben geboekt via een derde partij. Die zouden wij moeten bellen, gaan klagen en vragen om een upgrade. We hebben namelijk blijkbaar de minst uitgebreide kamer geboekt. Hoe moeten wij weten dat het een eersteklaskamer is als dat niet vermeld wordt op de site van de booker en we alleen maar een uitgebreide beschrijving en foto's zien? Tja. Uiteindelijk, na veel gemopper en heen-en-weergepraat komt er een koelkast en een microwave. Toch een sympathiek gebaar.