Lexington, Nebraska

Ik ga klagen. Het was vandaag saaaaaaaaai. We hebben bijna 300 mijl alleen maar rechtuit gereden. Weet je hoe lang dat is? Láng!! Ik weet niet langs hoeveel akkers met mais we zijn gekomen maar het waren er veel. Héél véél! Hoeveel treinen we hebben gezien? Het waren er veel. Héél véél! Hoeveel dode dieren langs de weg we hebben gezien? Het waren er veel. Héél véél! Hoeveel enorme trucks we hebben gezien? Het waren er veel. Héél véél! Hoeveel roadworks we hebben gezien? Het waren er veel. Héél véél! Hoe weinig Starbucks we zijn tegengekomen en hoezeer we daar 's ochtends naar verlangen sinds we weten dat een 'doubleshot espresso' daar nog wel te doen is? Géén, helemaal géén! Enfin; mogen we klagen als je ziet waar we zijn en wat we doen? Eigenlijk niet.

Onderweg komen we weer de nodige kerken tegen.
We zien een opvallend staaltje van klantenbinding: sommige kerken bieden een free lunch of free dinner aan. Zelfs een free swim maar dan in combinatie met het Woord. Aj. Verwerpelijk. Immers: wiens brood men eet diens woord men spreekt. Ik weet niet of dit okee is.

Gisteren hebben we een rustig dagje gehad. Omaha verkend. Dat was niet veel. De steden zijn hier zó anders opgebouwd dan in Nederland. Bij ons heb je in alle steden en dorpen wel een oud centrum. Zoek een kerk en je bent er. Hier niet. Downtown bestaat voor een groot deel alleen maar uit hoogbouw, kantoren etc. Een enkele keer een winkelstraat. Ja, New York is een uitzondering. Duh! In Omaha zou een Old Market zijn. We parkeren de auto in een parking op de 19e straat. $ 1,00 per uur. Kom eens bij ons in een grote stad. Rib uit je lijf. We zien een bord wat de goede richting aanwijst. We lopen naar de hoek en zijn het bord kwijt. Vragen! Een paar dames zeggen dat we naar de 10e straat moeten en dan rechtsaf. Daar zou het zijn. Dat was een beste tippel!
We zijn er inderdaad gekomen maar het viel tegen. Het was eigenlijk alleen maar van-de-vreterij met hier en daar een 'ouwe meukwinkel' onder de vlag 'ANTIQUES'. Nou echt niet. Meer zooi! We kopen er in een bakkerij een paar wraps met van alles en nog wat erin en eten die lekker buiten op het terras op. De mijne smaakte prima. Die van Ingrid niet en die verdwijnt dus op een plek waar hij niet hoort!

De ochtend begon relaxed. We zijn twee nachten in dit hotel. Het is niet slecht alleen wat gedateerd. Wat hangt daar in de badkamer? Is het een bordeel? Is het een poppenkast? Nee, het is het douchegordijn. Zoiets hebben we nog nooit gezien. Op de foto dus. Behang geplakt? Nee, geniet. Ook op de foto dus. Verder prima bedjes, een grote koelkast en een zitje. De stoelen kunnen buiten dus vanavond nog ff genieten van de temperatuur. Er ligt een folder van Fort Atkinson in de lobby. Dat is slechts een mijl of 30 van ons vandaan. We snuiven een stukje Amerikaanse historie op en worden verwelkomd door een enthousiaste dame. We raken in gesprek (dat gebeurt nou altijd)en hebben het in no time over de politieke situatie in de US. Deze mevrouw zit qua politieke kleur tussen republikeinen en democraten in. Ze vindt het maar zorgelijk dat waarschijnlijk Hillary Clinton president wordt. 'Just because she is a woman' en verwerpt Hillary's emailgedrag! En zoiets moet dan president worden? We hebben het nu niet (maar straks wél) over Nixon en Watergate. We leggen ons politieke systeem uit en ze verbaast zich over het grote aantal partijen waaruit wij kunnen kiezen. Opvallend in beide gevallen is dat je nooit zeker bent dat de partij die je voorkeur heeft ook aan de macht komt. Je krijgt dan, noch in Nederland noch in de States de regering die jij wilt. Helaas. Het was best een aangenaam gesprek met over en weer wederwaardigheden. We krijgen zelfs nog een pin met de staat Nebraska erop. Het gekke is dat de toegang tot het fort gratis is maar we wel $ 5,00 moesten betalen om te mogen parkeren. Dat dan weer wel. We zien het fort en vinden het jammer dat dit stukje historie 12 jaar terug met veel geld en bombarie is opgericht maar er nu geen geld is voor onderhoud. Planken zijn los, balken krom of gebroken maar er is geen geld.
Terug in het visitor-centre vraagt mevrouw wat wij een goede president vinden. Tja, da's een gewetensvraag. Wij zeggen dat we de democraten Clinton en Obama de beste vinden. Mevrouw werd meteen een stuk minder spraakzaam. Waarom we dat vonden? We komen niet verder dan 'Healthcare' van Obama want intussen heeft ze het over een andere slechte president. Bush jr met zijn inval in Irak. Daar raakt ze een snaar. We melden tussen neus en lippen ook nog het impeachment van Nixon in de Waterdate affaire. Niet dat mevrouw onaardig werd maar het gesprek ging ineens niet meer over politiek maar 'I don't want to be rude but are you still having a job or did you already stop working?' We zeggen dat we nog wel een paar jaar moeten werken en vertellen wat we doen. Deze mevrouw blijkt dus een collega te zijn en begeleidt groepen op een highschool. Ze vindt haar werk niet leuk want deze kids hebben een vrij laag niveau met alle problemen die daarbij horen. Haar man onderwijst ook highschool maar de upperclass in de ict. Die willen wel leren en hij heeft deze problemen niet. Ze hoopt dat ze met 62 (62 meneer Pechtold!!!!!) met pensioen kan. Ze wenst ons nog een prettig verblijf.
Achteraf realiseren we ons dat wij natuurlijk geen echt oordeel kunnen vellen over een goede/slechte president. Wij kennen alleen maar de nieuwsfeiten die wij aangereikt krijgen en leven niet in het land zelf. Dan is je mening wel wat gekleurd. Bovendien denken wij sociaal-democratisch. Da's ook iets wat meespeelt.

We gaan nog even naar een Walmart (er blijken er 4500 te zijn en die staan allemaal in de wegenatlas die we in New York al kochten) om te kijken of er wat te eten kan worden gescoord voor vanavond. Lekker voor de hotelkamer lezen, een drankje erbij tot laat in de avond want het is wárm. Even tellen: tot en met vandaag hebben we sinds 20 juli 2140 miles gereden. 3424 kilometer slechts!