Wyoming uit, Utah in........

Een paar dagen terug waren we voor de eerste keer in Yellowstone. Een geweldige ervaring. De dag erna hebben we ons getrakteerd op een rustig dagje. Een beetje laat ontbijten, beetje rondkijken in de omgeving; alles relaxed want gisteren was wel een heel drukke dag. We hebben een stuk gereden (we kunnen het niet laten) en kwamen door een heel afwisselend landschap. Aan de ene kant erg ruig, vervolgens heel glooiend. Onbevolkt ook. Wat we aan levend spul zagen, waren voornamelijk stieren en hier en daar een koe. Oh ja, ook kamelen want als attractie kon je ergens daar op rijden! De laatste berijdbare kameel die we zagen, was in Marokko. We rijden dus door een uitgestorven land waar je niets tegenkomt. Het wordt ongemerkt een stuk kouder en we doen (voor de eerste keer) de kachel in de auto aan. Plotseling een roadsign: bridge closed! We kunnen dus niet verder. Twee keuzes: óf dezelfde weg terug óf een heel eind doorrijden (misschien wel 100 kilometer) en daar de snelweg pakken. Na onze mijlen gisteren is de keus snel gemaakt. In het stadje Bozeman is een ‘sweet pea-festival’. We gaan daar kijken want er is muziek, stands met hapjes en nog veel meer moois. Dus niet! Onderweg begint het zo ongenadig hard te regenen dat we besluiten naar het hotel terug te gaan. Geen zoete erwt gezien dus maar wel drooggebleven! We reorganiseren de koffers nog maar eens.
De volgende dag via de noord-ingang nogmaals Yellowstone in. Zó halen we de kosten van het pasje (in Nederland gekocht voor € 40 op Marktplaats en straks weer doorverkopen) er wel uit. Deze ingang is een stuk spectaculairder dan de westkant. Hier veel ruigte, rotsformaties en lekkere slingerwegen. Fijn rijden zo! En een stuk rustiger dan we eergisteren hadden met al die files. Aha, wat zeg ik: roadworks. We hadden het zo mooi gepland: eerst Yellowstone nog een keer, daarna Grand Teton National Park en vervolgens door naar ons volgend adres. Het ligt allemaal mooi in de goede richting. Dat pakt dus anders uit. We verliezen zeker drie kwartier door deze werkzaamheden. Jammer. We gaan op bezoek bij een aantal spectaculaire zaken in Yellowstone: nog een keer The Old Faithfull (in de hoop dat –ie nu wél iets laat zien) en de Chromatic Pool met de mooie kleuren. Een hoop getrut en gezoek naar een parkeerplekkie zorgt ervoor dat we de uitbarsting missen. We zien allemaal mensen weglopen en vrezen het spektakel te hebben gemist. Inderdaad! We lopen via een wandelroute naar de Chromatic Pool en komen langs andere geisers die het wél doen. Fantastisch. Een beetje spanning opbouwen, wat gespetter en geblub, daarna meer stoom en uiteindelijk een waterstraal van een meter of 8 hoog. Geweldig om te zien. Onze eerste geiser! We lopen verder en daar zijn er nóg twee. Het kan niet op. Verderop liggen twee pools naast elkaar: The Beauty Pool en The Chromatic Pool. We komen voor de laatste maar vinden de eerste mooier. De laatste is een beetje een tegenvaller maar wie klaagt hier? We zijn in een prachtig gebied waar we dingen zien die we nog nooit hebben gezien. Het is allemaal erg indrukwekkend. Op de terugweg worden we nog getrakteerd op een optreden van The Old Faithfull. Tóch nog dus. Er hebben zich veel mensen verzameld in afwachting van. We sluiten aan, eten een broodje en zien het gebeuren. Ook hier de spanning opbouwen (gaat-ie wel of gaat –ie niet?) en dan uiteindelijk een waterkolom van een meter of 15 hoog. Prachtig.
De rit door Teton is een korte. Dit park is een stuk kleiner en heeft één mooi ding: een gigagroot meer met een grillige rotsformatie erachter. Doordat het bezoek aan Yellowstone langer duurde dan gepland zien we het meer in ander licht. Het is inmiddels plm. half 5 en dan is het mooiste licht weg. Toch blijft het prachtig om te zien. ‘Dat heb de Heer toch maar mooi voor elkaar gekregen!’
De rest van de dag rijden we nog een stukkie en komen uiteindelijk rond een uur of half zeven in Dubois (Wyoming) in het Trails End Motel. Een motel gebouwd in carré. We denken: ’dit is het niet, dit ziet er niet uit’. Bij de receptie ‘we believe we have a reservation here’ en inderdaad! Binnen ziet het er prachtig uit: mooi geweven sprei op bed, keurige douche, alles hout kortom: top. Achter is de rivier en de eigenaar wijst ons op de stoelen die daar voor de gasten staan!
We maken er graag gebruik van en eten wat met uitzicht op de bergen terwijl de rivier onder ons door stroomt. We zitten goed!
We gaan door en rijden vandaag (na een overnachting in Green River) Wyoming uit (maar eerst even naar Starbuck voor een doppio espresso) en Utah in. We gaan naar Salt Lake City en kijken of we daar een plekkie kunnen vinden. Onderweg verbazen we ons over de uitgestrektheid, de leegte, de verschillende soorten landschappen die we tegenkomen. In één blik van 180 0 zien we glooiend landschap, ruige bergen en daartussen soort van steppen. Onwerkelijke kleuren groen-grijs-geel-bruin. Je waant je op de maan. Hé, we zien weer een trein. En nóg een en nóg een. Ook hierover verbazen we ons weer: wat een lengte. Er komt geen einde aan. Het verkeer wordt ook drukker; vrachtwagens komen meer en meer. De natuur laat zich hier op zijn mooist zien: ruige, grillige rotsen, rood van kleur met allerlei canyons ertussen. Nogmaals: complimenten aan de Heer!
Wat een drukte. Dat zijn we niet meer gewend. 4-baans wegen heen en terug, veel verkeer, grote industrie. Oef, waar is de grote leegte gebleven? Dit is de weg naar Salt Lake waar we op een bepaald moment vanaf de highway bovenop kijken. Een groot, uitgestrekt stedelijk gebied met bebouwing waar je ook kijkt. Ons boekje met hotel-kortingsbonnen geeft een aantal mogelijkheden. Marriott is er een van. $ 197 plus tax? Dát gaan we dus even niet doen. Even doorrijdend komen we in een ander gebied van de stad. Daar zien we de andere ketens Super 8, Holiday Inn, La Quinta en nog meer. Een Ramada ligt het dichtste bij. Kijk, daar zijn we voor $100 minder klaar. Prima kamer, zwembad om de hoek, fridge en micro. We checken in. We hebben in de lobby een folder gezien van Temple Square. Salt Lake is de thuisbasis van de Mormonen. We willen dat wel eens zien en rijden er naartoe. Het is niet ver. Even een parkeerplaats zoeken. Het eerste uur is gratis, daarna betaal je 1 (één!) dollar per uur. Koopje! Het is een indrukwekkend gebouw, die kerk van die jongens. We kunnen er niet in maar de buitenkant is al de moeite waard om te bekijken. Opvallend: veel keurig geklede mensen (voornamelijk mannen en jongens) met lange broek, overhemd en stroppen! Er staan families bij elkaar. Kennelijk is er een doopplechtigheid geweest want iedereen ziet er erg feestelijk uit. Er tussendoor lopen jonge mannen in pak! Twee, vier bij elkaar. We denken dat het MIO’s zijn: Mormonen In Opleiding. Hoe zouden de vrouwen heten? Mormoonsen? Iets verderop zien we water naar beneden komen vanaf een hoog, hoekig gebouw. Altijd interessant. Het blijkt een conference centre van de Mormonen. Binnen stapt een heer op ons af. Of we een tour willen. Natuurlijk. Waar we vandaan komen. Uit Nederland. Oh, nét een paar minuten geleden is een collega die Nederlands spreekt een tour met andere mensen begonnen. Hij neemt ons mee en regelt dat we van de Nederlandse gids een privétour krijgen. Zelf neemt hij de andere groep mee. Deze nieuwe gids, John Dubois, komt uit Groningen en vraagt natuurlijk waar we vandaan komen. Hij kent Den Haag en Utrecht maar Gorinchem kent hij niet. Hij heeft nog familie in Nieuwegein! Hij werkt al 12 jaar bij deze gemeenschap en laat ons het gebouw zien. Het is werkelijk adembenemend. Alles art-deco. Prachtige lampen, schitterende deuren en ander houtwerk. Veel schilderijen. We komen van alles te weten over het Mormoons geloof (niet het onze dus). John praat over apostelen en wij (katholieken) denken dus aan Petrus en zo. Nee hoor, deze apostelen zijn van beroep hartchirurg, uitgever, bankier en zo. Een iets andere benadering van het begrip. Hoewel we er wel de hiërarchie van de katholieke kerk in herkennen is het echt anders. Deze mensen geloven ook in het oude en nieuwe testament en zo. We stippen de verschillen tussen onze geloven en dat van hem even aan en krijgen uitgebreid uitleg. We komen in het auditorium waar plaats is voor ……. 21.000 mensen. Regelmatig vól! Behalve ‘diensten’ worden er ook concerten en optredens verzorgd. Andréa Bocelli heeft er bijvoorbeeld onlangs nog een moppie gezongen. Als je uit een ander land komt, heb je voorrang voor het krijgen van een (gratis) toegangskaart. Wij zouden er bijvoorbeeld direct een krijgen omdat we van zó ver weg komen. Hij met zijn 12 jaar heeft er nog nooit een gekregen!
Op het dak is een tuin aangelegd met 90 bomen. Een ander deel is een soort weiland met verschillende wilde bloemen en planten. Veel is niet mooi meer door de slechte zomer. Het blijft indrukwekkend. We nemen afscheid met een hartelijke groet en handdruk en hij is blij weer even Nederlands te hebben kunnen spreken. Hij is getrouwd met een Zweedse dus Nederlands is niet aan de orde!
Op de terugweg rijden we nog even naar Capitol Hill. Tenminste zo ziet het er uit. Je kent het uit Washington en dit is een kleine kopie daarvan. Mooi om te zien. De lucht betrekt, het gaat waaien. We worden getrakteerd op een enorme hoosbui en eten in het hotel. Een druk dagje. Morgen nog een stukkie van 527 mijl (!) rijden want we hebben voor 3 nachten een hotel in Reno geboekt. We gaan gokken en hopen stinkend rijk te worden (maar vrezen dat de casino’s die eer hebben). Ach!
Een paar losse eindjes ten slotte:
* We moeten af en toe eens naar een wasserette. Gisteren was Ingrid daar. Er komt een man binnen en wat hangt er aan zijn broek? Wij hadden vroeger een mobiel in zo’n lullig hoesje aan de riem. Deze man niet. Een revolver! We staan versteld en denken er het onze van. Leve de wapenvrijheid met alle gevolgen daarvan. In een van onze vorige hotels troffen we bij het ontbijt een stel uit Florida. Ze waren op bezoek bij hun dochter en hadden 4,5 uur gevlogen. En ik maar in mijn naïviteit denken dat dat een pésteind met de auto zou zijn. Suckle! Natuurlijk vliegen deze mensen waar wij de auto pakken. Enfin; we hebben het erover dat hij (gelegerd in de US-force in Duitsland) in Amsterdam was geweest en dacht dat wij daar ook vandaan kwamen. Begon meteen over het Red Light District. Er is méér in Nederland meneer! Over marinuana en hash en zo. Hij was verbaasd dat dat bij ons kon worden gekocht en gebruikt. We komen te praten over wapens (ik weet niet meer hoe). Hij vertelt trots 3 geweren en 2 pistolen thuis te hebben en zijn vrouw had ook nog een 9 millimeter. Grote jongen hoor. Geen wonder dat er zoveel schieterijen hier zijn. We zeggen dat wij verbaasd zijn dat je hier met 6 mag autorijden, een wapen vrij kan kopen bij Walmart zonder vergunning en zo maar dat je geen alcohol mag als je jonger bent dan 21. Zo zie je maar! Het land is prachtig maar sommige Amerikanen zijn rare jongens.
* Soms, na een druk dagje, merk ik dat ik moe ben. We rijden in een automaat. Normaal (in een schakelauto) ga je qua versnelling vóór de bocht of een verkeerslicht terug naar de tweede. Ik nader een stoplicht. Het staat op rood en ik minder vaart. Ik rem af, pak de ‘pook’ en schakel terug. Ha, moet je niet doen in een automaat. Useless. Het ‘beest’ is nog heel gelukkig!
* We zien vreselijk veel dode beesten langs de weg. Flarden van autobanden ook. Opvallend is dat het er verder zeer schoon uitziet. Er ligt geen blikje, geen zakje; helemaal niets. Heeft alles te maken met het feit dat instellingen en privé-personen het schoonmaken betalen. Regelmatig kom je borden tegen met: ‘highway litter control, courtesy by……’ en dan volgt de naam van een bedrijf, een afdeling van een ziekenhuis of een school, de boys-and-girlsclub uit ….. of troopers uit de streek. Mooi initiatief wel.