Tussen de motoren naar Custer, South Dakota.

In de buurt van het motel liggen twee eettenten. Een Mexican grill en een Dude’s Steakhouse. Die Mexicaan ziet er niet uit. Kaal, soort van wachtkamer ziekenhuis. Bijna geen mensen is altijd al een slecht teken. We laten hem links liggen en steken de weg over naar Dude’s. Dat is nog eens andere koek! Veel volk, lekker sfeertje. Meteen al een waitress aan de tafel die blij is dat we voor Dude’s gekozen hebben (!) en ons meteen iets te drinken aanbiedt. Een biertje dan maar en een cola zero. Dat komt in rap tempo en de kaart lag er al maar we hebben nog even nodig om uit al dat lekkers iets te kiezen. Uiensoepje, sirloin voor meneer en uiensoepje en een salad voor mevrouw. Of mevrouw die patatoe als sidedish “loaded” wilde. Boter, sour cream, cheddar én baconstrooisel! No thanks. En die van meneer dan? Loaded please. Loaded is dus écht loaded. Het zijn geen Europese porties meer. Het smaakt allemaal wel maar het is téveel. Ze vraagt waar we vandaan komen? Ze meent een Welsh accent te horen. “Netherlands? Oh, awesome”.

Vanmorgen vertrokken we rond een uur of negen uit Sidney, NE. Sinds gisteravond is de parking erg volgelopen en er zijn meer mensen dan we hadden gedacht. Er blijkt een reünie van een highschool te zijn en er zijn wel 50 mensen gekomen. Daarom die drukte. Ook het aantal motoren is opvallend. Bij het ontbijt een ei! Dat is lang geleden. Aangevuld met een beetje cereal, toast en jam, sinaasappelsap en koffie klopt het weer. Vandaag gaan we zo’n 340 km rijden naar Custer. We schrijven dan meteen een nieuwe staat: South Dakota. Ik heb een b&b gereserveerd voor 3 nachten want we gaan Mount Rushmore bezoeken, doen verder rustig aan en plannen nog een dag in een plaatselijk National Park. Over het landschap onderweg: het wisselt sterk. Van een omgeving als steppe naar een heuvelachtig uitzicht. Van groen met veel bomen en struiken naar kaal en glad. Ons valt wederom die onnoemelijke en onbeschrijflijke weidsheid op. Je kunt op sommige plaatsen wel tot 50 km vér kijken. Ook bergen in de verte die ineens verdwenen zijn. Ja logisch, we rijden er overheen. En treinen, heel veel treinen. Het blijft een machtig gezicht. Vóór ons motoren, achter ons motoren. Het is zondag en prachtig weer en als we bij ons naar de Merwededijk gaan komen ze ook in grote getalen langs. Hier zijn er wel erg veel. Overal waar we kijken zijn ze. Onderweg stoppen we regelmatig voor een mooi uitzicht, een koffie met een broodje etc. Weer die motoren. Het lijken er steeds meer te worden. Dat klopt ook! Patricia, de eigenaresse van ons onderkomen, vertelt later dat er elk jaar een Sturgis-ralley wordt gehouden in de buurt. Bijna alleen maar Harley-Davidsons zien we. Een enkel verdwaald ander merk maar 98 % is toch HD. Dit jaar is de toeloop een heel stuk groter want HD bestaat 75 jaar. Uit het hele land (we zien zelfs plates uit New York) komen ze hierheen. Opvallend: veel grijze haren, sikken en baarden. Ook veel tweezitters. Ook opvallend veel vrouwelijke bestuurders.

We zien onderweg een roadsign "Carhenge". "Carhenge"? We kennen Stonehenge maar Carhenge? Een stuk verderop staan, net als Stonehenge, grijsgespoten auto's naast elkaar in een cirkel. Er bovenop een andere. Net als Stonehenge. Het blijkt een soort kunstproject te zijn. We kennen ingegraven auto's van Route66 waar een miljonair in Texas elk jaar een nieuwe Caddillac kocht en de oude ingroef. Daar mocht je dan met verfstiften of spuitbussen je eigen 'tag' opzetten. Dat is hier niet maar wel weer een origineel idee.

Het kostte overigens behoorlijk wat moeite om in de Flynn Creek Rd te komen. We wisten van een laatste stuk “unpaved”. We werden door TomTom een weg (meer een smal ezelpaadje) ingestuurd. Halverwege een omgevallen boom! We kunnen niet verder. Een andere weg zoeken en langs verschillende vista-points (uiteraard met veel motoren) naar een dorp aan de andere kant van de heuvel in de hoop dat TomT ons een andere weg zou wijzen. Nee hoor, niet dus. Dan maar vragen. De mensen wisten het wel en wijzen ons via de Sidneypark rd maar we kunnen die niet vinden. Die weg zou leiden naar de Flynn Creek rd. Niks! Ergens anders nog maar eens vragen. Dat was een goed idee want die mensen wisten het en wezen ons prefect de weg. Om 16.15 (ik had plm. 16.00 gemeld aan Patricia) reden we vóór. Wat een huis. We hebben de hele benedenverdieping voor onszelf. Met mazzel, want de man die het voor een week (déze week!) had gehuurd had op zijn werk een ongeluk gekregen en kon niet reizen en heeft de reservering gecancelled. In de buurt was door die ralley bijna geen bed meer te krijgen. Geluk dus. Tot vroeg in de avond zitten we buiten.