Reno: gigaverlies en vette winst!

Behalve aan de grote leegtes merk je aan de klok dat dit een enorm land is. We zitten alweer in onze 4e tijdzone (we gingen vanuit de mountaintime naar de Pacifictime) en dus gaat de klok wéér een uur achteruit. Zo rustig en stil als het gisteren was zo druk is het nu. Niet in de straten van Reno. Daar is weinig te doen. Het is daar meer een stille boel. Nee, op de snelweg is het druk. File door roadworks, d-tours etc. Een rustig ochtendje. De digikrant, emails lezen, de foto’s in de digitale mapjes stoppen en af en toe een spelletje doen. Gewoon relaxed ontbijten en tegen een uur of 11 naar buiten. De valet gebeld, 5 minuten later stond ons ‘beest’ voor de deur. Voor 2 dollar heb je alleen maar gemak! Het joch tevreden en wij ook.

We gaan vandaag de rest van de US50-trail rijden. Alleen nog in Dayton en Carson City een stempel halen. Dankzij de TomTom en de goede adressering in het boekje vinden we de adressen probleemloos. In Dayton moeten we bij een bank zijn. Deze mevrouw was kort en bondig, zakelijk. Ze stempelde, gaf de boekjes terug en wenste ons een safe trip. Dat hebben we anders meegemaakt. De mevrouw in Carson city was een stuk vriendelijker. Ze gokte dat we uit Duitsland kwamen. Fout (maar opvallend genoeg al de zoveelste keer dat iemand dat denkt). Ze had familie in Essen. Notabene daar waar we een paar keer geweest zijn voor een kerstmarkt of omdat we in de buurt waren tijdens een korte vakantie. We zeiden dit een leuke stad te vinden en ze glunderde zowaar door de zwaar aangezette make up heen en de rode lippenstift barstte bijna. We missen de eerste van de 8 stempels en vroegen of ze een printje voor die eerste kon maken. Ze zei dat we genoeg stempels hadden (5 was genoeg en we hebben er 7 en het zou écht Duits zijn om het perfect te hebben!!!)) en dat ze ons kaartje zou posten. ‘They probably send you a pin”. In Carson city, wat de hoofdstad van Nevada is, is een mooi district met prachtige huizen, gebouwd in het einde van de 19e eeuw. We zien bijvoorbeeld huizen uit 1879, 1867 etc. Allemaal hout, veranda’s voor de deur, mooi aangelegde tuinen. Er is zelfs een kaart met speciale route die ons de mooiste huizen laat zien. We rijden er langs de woning van de gouverneur van Nevada. Zo komen we ook bij State Capitol, een prachtig gebouw waar deze man werkt. Lekker dichtbij huis; hij kan lopend naar zijn werk. Het is een openbaar gebouw en prachtig houtsnijwerk siert de trap en de muren. Veel schilderijen van voormalig gouverneurs hangen er. We lopen een kamer binnen, worden door een vrouw begroet die ons uitnodigt vooral te komen kijken en foto’s te maken. Het is de secretaresse van de gouverneur en we staan in zijn kantoor!

Onze rit voert verder naar Virginia City. In 1859 ontdekten goudzoekers hier een zeer rijk gevulde goud- en zilvermijn. De stad werd een van de grootste nederzettingen tussen Chicago en San Francisco met meer dan 100 saloons en 25.000 inwoners. De mijnen raakten uitgeput en begin 20e eeuw raakte de stad in verval. Bonanza (wie kent het niet?) poogde in 1960 de stad weer op de kaart te zetten maar het werd niets meer. Nu rest enkel een C-street (naast A en B en D de straten van dit plaatsje) als bezienswaardigheid. En echt; je waant je in het Wilde Westen. Houten trottoirs, saloons, winkeltjes met prullaria en ‘antiques’ (meuk dus). Een echte shoot-out cowboyshow (maar net zo nep als die in Tabernas in Spanje een paar jaar geleden!). En dóór maar weer. Een prachtige kerk staat nog te bezoeken. We kopen een kaarsje in de giftshop en mevrouw is in gesprek met een paar jochies. Ze zegt tegen mij dat die volgende week alweer naar school gaan. Of ik me kan herinneren na de summer weer naar school gegaan te zijn. Aan mijn accent hoort ze dat ik hier niet vandaan kom. De vraag laat op zich wachten. ‘The Netherlands’ en ik krijg meteen een hartelijke hand toegestoken. ‘I’m so happy to have you here’! Ik zou het bijna geloven. We krijgen een beetje trek en lopen een ouderwets bakkertje binnen. Het enige wat aanstaat is een zakje met 4 koeken. Die smaakten best maar wat zijn we ‘ont-zet-tend’ toe aan een donkerbruine boterham (zo’n stevige van Albert Heyn) met oude kaas en een laagje smeerbare roomboter. En niet te vergeten onze eigen Spaanse koffie, hoewel die doppio-espresso bij Starbuck ook niet verkeerd is. We zijn die kleffe boterhammen en die slappe koffie in bekers van een halve liter of méér van hier nu wel een beetje zat. En dan whipped butter? We weten niet wat we ons daarbij moeten voorstellen. Gewipte boter? Elk hotel heeft dat. En dan die jammetjes: beetje smakeloos, Gelukkig herkennen we de smaak omdat we aardbeien op het plaatje zien!

Inmiddels hebben we weer zo’n 70 kilometer getoerd. Ongemerkt toch wel weer een heel eind. We gaan terug naar Reno, nemen een drankje en gaan in een casino (daar zijn hier genoeg van) een hapje eten. Buffetten zijn altijd goed. All you can eat for $.... We ontdekken een Vietnamees. Lekker. We bestellen een en ander, met een diet-coke en een biertje. Whoeps; $5,- voor die Corona? Nou ja. Casino in en casino uit. We slaan wat dollars stuk. Ik gooi in totaal voor $ 15,- in een slotmachine. Winst? $ 0,25. Ingrid pakt een biljet van een bescheiden $ 5,- en haalt er $38,- mee uit. Een vette winst van 33 dollar. We eten morgen voor niets!!