Reno en daarvóór

Die 527 mijl naar Reno doen we dus niet in één keer. Ja doei. Vermenigvuldig dit met 1.6 en je komt uit op…. gekkenwerk. Uitgezwaaid door de hoteleigenaar en de vollédige staf (dus niet!) vertrekken we met in het achterhoofd een overnachting in Ely: het Magnuson Hotel. Ingrids knie is inmiddels aan het genezen. In Yellowstone stopten we voor een paar foto’s van bisons. Dichterbij krijg je ze nooit te zien. Terug naar de auto loop ik voorop en kijk om waar Ingrid blijft. Die is dus, in haar goedheid om plaats te maken voor een auto die wil parkeren, ongenadig op haar knie terechtgekomen. Dank u wel mevrouw de chauffeuse dat u even wilde helpen! Niet dus. We hebben een rund gezien en Ingrids knie bloedt als een ……… inderdaad! Op een aflopend talud met steensplit is ze gevallen. We hebben alleen water aan boord en spoelen daarmee voor nu. Er zijn gelukkig clinics in het park dus daar maar even naartoe. Deze mevrouw wil Ingrid wel opnemen en een dokter bellen. Het kost tussen de $ 160,- en $200,- om een dokter te zien. Niet dus. Een tetanusshot kost (desgevraagd) $ 110,- maar in de ladies is genoeg water en zeep om gratis schoon te maken. Dat lukt. Bij een benzinepomp kunnen we desinfectant kopen, vertelt ze. Bij die pomp is een aardige en behulpzame vrouw die meteen met een eerstehulpkit aankomt en zalf geeft om erop te smeren. Kosten? Niets! Hulde…..

Vandaag rijden we van Salt Lake naar Ely. We rijden door een heel bijzonder landschap. Kaal en onmetelijk groot. Onze eerste tussenstop is een bijna opgedroogd meer. Hier zien we een soort van Kurhaus dan wel een piergebouw zoals we dat uit Brighton kennen. Een pier in zee gebouwd met aan het strand een gebouw vol van grandeur, bedoeld om mensen te vermaken en als entree naar de pier toe. Het meer is deels verdampt en bestaat uit een kale bodem van een kilometer en aan het eind vind je het water. Je weet niet wat je ziet als je er loopt. Kale vlakte, plat, alleen maar verzilt zand wat knerpt onder je voeten. Ergens vraagt een vrouw of we een foto willen maken van haar en haar dochter. ‘Where are you from?. I love your accent”. Tja, we spreken Engels en geen Amerikaans! Natuurlijk is de reactie als we vertellen dat we uit Nederland komen als altijd: ‘Ah, awesome’.
Verderop rijden we door een enorm gebied met alleen maar opgedroogd zout. Onwerkelijk. Je weet niet wat je ziet en het is niet in woorden te vatten. Alsof het sneeuw is zo glinsterend. Wit zover het oog reikt. Op de achtergrond (en dan erg ver weg) bergen met ruige, uitgesleten toppen. Het Salt Lake district doet zijn naam eer aan. Er is verderop een resting area. Da’s ook nodig, want je wordt erg drowsy van mijl na mijl hetzelfde, ogenprikkende landschap. Daar wordt ook voor gewaarschuwd: rust op tijd. De meneer van de Mormonenkerk vertelde ons desgevraagd dat, als je op het dak stond je 35 mijl oost kon kijken en 35 mijl west. Nou, dit is lichtelijk meer! Veel verder kun je kijken.

Het Magnuson Hotel in Ely ziet er van buiten niet uit. Kale asfalt-parkeerplaats, lobby die een vreemd caramel-achtig luchtje verspreidt (later zien we een brander met een olie-achtig spulletje erboven!) en een oude man die de zaak bestiert. Hij heeft alleen een kamer boven. Ach, jammer. Okee, hij stopt ons in de gehandicaptenkamer. Juist, veel beter. Beneden; een grote ruimte die er prima uitziet. Alles wat buiten deed vermoeden is niet waar! Keurig. Ely is een oud mijnwerkersstadje. Er is werkelijk helemaal niets te doen, behalve een restaurant met een paar casino’s (we zijn inmiddels in Nevada) waar we een lekkere hamburger met crumbled blue cheese eten. Het is nog lang warm en buiten lezen met een koud wit wijntje is ook erg lekker.

We zien bij de tourist een poster van “The US 50, the loneliest highway”. Je kunt deze weg rijden wat wij in feite ook doen want hij maakt deel uit van de Lincolnhighway, en ondertussen op een aantal plaatsen stempels verzamelen. Vergelijk het met de Elfstedentocht. Leuk; doen we. We krijgen de eerste stempel in een soort paspoort. Als je alle plaatsen hebt bezocht, moet je het paspoort opsturen naar een soort commissie in Nevada en dan krijg je een certificaat thuisgestuurd met de tekst: ‘I survived the loneliest highway’. Doen we.
Hij is inderdaad verschrikkelijk lonely! We rijden mijlenlang door een landschap wat erg afwisselend is. Ruige rotsen die we eerder zagen, grasland, akkers met graan, weilanden waar koeien en ook veel stieren staan (is dit het beef waar die lekkere biefstukken van komen?) en dan weer kaal met lichte begroeiing. Ook slingert de weg zich tussen rotsen door met vaak waarschuwingen voor vallend gesteente. Niet gezien gelukkig. Onderweg zien we heel veel zandhozen. Heb je vroeger wel eens op de Nintendo Mario in de woestijn gespeeld? Daar werd je dan tegengehouden door zo’n zandhoos. We zien ze hier in levende lijve! Tien meter zand wat door bepaalde windstromen omhooggevoerd wordt en vervolgens tientallen meters verder weer wordt neergegooid. Tientallen mijlen zonder ook maar één enkele auto tegen te komen. Wel zien we veel fietsers, met 2 of 4 tegelijk maar soms ook alleen. Er schijnt een rit aan de gang maar we weten niet welke. Onderweg komen we langs verschillende ‘places of interest’ zoals alleen Amerikanen dat kunnen bedenken. Toch is hier wel een aardig weetje: de US 50 was in eerste instantie bedoeld als ponytrail. In 1846 duurde het 6 maanden voor een bericht vanuit het oosten van de US naar het westen gebracht kon worden. Met een pony/paard dus! Vergelijk dat eens met onze tijd: wij sturen ‘in a blink of an eye’ een bericht naar onze dochters aan het andere eind van de wereld. Wat een mooie vooruitgang! Wanneer we deze loneliest highway volgen, komen we veel verkeersborden tegen. We zien er niet één zonder kogelgaten. Wat een hobby; borden beschieten! Overal waar we een stempel halen, worden we hartelijk ontvangen. Bij een courthouse, bij een theatre, bij een chamber of commerce: overal verbazen mensen zich over het feit dat we uit Nederland komen, al zolang hier zijn en dat hele stuk al hebben gereden. Ergens vraagt ons een vrouw wat waar is van het verhaal dat we bij ons gewoon drugs mogen gebruiken en of dat ook harddrugs betreft en wat wij daarvan vinden. We zeggen dat we denken dat de criminaliteit minder wordt als softdrugs gelegaliseerd worden. We laten haar verbaasd achter met de opmerking dat ze in Amerika de wapens zouden moeten verbieden! Geen commentaar!!
Het stukje naar Reno is niet zo lang meer: een kleine 50 mijl! Het wordt duidelijk een stuk drukker en de weg wordt van een simpele enkelbaans ongemerkt driebaans! We worden door de TomTom naar ons hotel geleid. In Reno schijn je te kunnen gokken. Eerst maar een naar het hotel. Ha, een valetparking. Voor 8 dollar per dag zet een joch je auto in de parking en haalt hem weer op zo vaak je hem nodig hebt. Da’s mooi; geen gezeur en gesleep met koffers. Een paar dollar in de hand en hij wordt voor de deur van het hotel weer voor je neergezet. De kamer is op de 14e verdiep en is gróót. Prachtig uitzicht op de “Strip” van Reno! Alles erop en eraan. Mooi voor drie nachten! Alleen; het is errug stil op straat. We hebben een paar keer in Vegas rondgelopen en daar was het erg druk. Veel toeristen, shows, dingen te zien en te doen. Hier? Niets van dat alles. Alleen een aantal casino’s (waar we vanavond erg goedkoop en lekker eten), souvenirshops, pawn-and-jewelry en dan heb je het wel gehad. Slap aftreksel van Las Vegas. We vergokken een paar dollar en that’s it. Morgen weer een dag!