Een nieuwe update

In hoofdlijnen en de rest komt:
• Motoren en Mount Rushmore
• Crazy Horse en ezels voeren
• Buffalo’s en een man die in de weg stond
• Lithiummijn onder de ontbijtvariatie
• Devil’s Tower en nog meer rare namen
• Speeding en wat ervan komt.

En nu maar proberen er een lopend verhaal van te maken. We hadden geluk om van 02 tot 05 augustus een onderkomen te hebben. Wisten wij veel hoevéél mazzel; er is in deze week een enorme motor-ralley aan de gang in het district war wij zitten. Ons b&b was eigenlijk vol maar we konden boeken. Verder in de hele streek geen bed meer te krijgen. Kun je nagaan: we zitten in South Dakota. Normaal heeft deze staat 800.000 inwoners. Gedurende de Sturgis ralley komen er zo’n 750.000 bikers bij. Op woensdag (als ik dit schrijf dus) loopt dit aantal tot 1.000.000 op. Ze rijden overal, maken overal herrie, soms zelfs met radio boven het geronk van de motor uit, rijden naast elkaar vóór je, parkeren elke motor op één plek waardoor het moeilijk is om een plekkie voor de auto te vinden. Maar: ze zijn erg gedisciplineerd. Waar in Nederland (sorry motorrijdende zwagers en nicht) motoren overal voor je gaan staan bij stoplichten, je altijd en overal links en rechts passeren op de snelweg en vaak veel te hard tussen filerijdende auto's doorkomen zien we dit niet gebeuren. Ze blijven keurig op hun plaats in de file (en we hebben wat in de file gestaan door allerlei ongemak als roadworks, crossings etc.) Er kwam niet één motor ons voorbij. Hulde!

Mount Rushmore is een attractie op zich. Van verre zie je de koppen al en je kunt er heel dichtbij komen als je tenminste een klein fortuin wenst te betalen. Dat wensten we niet en van ietsje verder weg zien we ze ook. Mooi detail: Wally onze landlord sprak van de 2 sculpturers die eerst samenwerkten aan dit project. Artistiek verschil van mening zorgde voor een breuk. De een ging door, de ander begon op een andere plek iets wat prestigieuzer moet worden als het klaar is: Crazy Horse Memorial. Dit is zo’n enorm project dat Mt. Rushmore er wel 4 x in kan. Het is bedoeld als eerbetoon aan alle Native American people. De planning is dat het in 2040 klaar is. Bij Crazy Horse probeerde Ingrid een foto te maken. Er komt een Amerikaan prompt vóór haar staan. We zeggen tegen elkaar dat hij er precies voor staat. Dan realiseert hij zich dat –ie in de weg staat. Er komen verontschuldigingen (waar Amerikanen trouwens erg sterk in zijn ook als ze er niets aan kunnen doen). Geaccepteerd en de kous is voor ons af. We komen hem daarna nog 3 x tegen (steeds met andere mensen) en telkens vertelt hij over zijn stommiteit en telkens komen er excuses. Mooi toch?

We maken een paar prachtige ritten door een gebied wat Black Hills heet. Ruige natuur, steeds ruiger wordt het. Rotsformaties, smalle wegen, doorgangen onder rotsen door van slechts een lane waarbij het zaak is om het juiste moment te kiezen om te gaan. Motoren mogen hierbij best wat aan de kant! Ergens in Custer State park komen we bij een kloof. Hier staat iemand met een bord en een vlag. Een verkeersregelaar. Da’s maar goed ook want het is erg smal en een lang stuk. Goed dat –ie er zijn. Voordat we vertrokken uit ons b&b, wat we trouwens iedereen aanraden vanwege het ongedwongen zijn, de prachtige natuur er omheen, de aardige mensen en vooral de afwisselende ontbijtjes en de geweldige uitzichten, gaf Patricia (de landlady) ons wortels mee want we konden weleens ezels tegenkomen en om dan, zoals ze zei, die popcorn te geven was ook niets. Daarom werd telkens de kudde gehalveerd en konden ezels die teveel “fastfood” binnen hadden even op adem komen en daarna plaatsmaken voor de andere helft. We hebben ze gezien en ook een man die een ezel een stuk chocolade voerde. We waren blij met de wortels en de ezels ook. Het ontlokte Ingrid zelfs de opmerking: “Eindelijk iets wat uit mijn hand eet”. Gnagna. We kwamen ook borden tegen met waarschuwingen om niet te dicht bij de buffaloes te komen want die waren gevaarlijk. We zien ze niet tot ik opeens ergens op een zandweg een rood toeristenbusje in een stofwolk zie verdwijnen. ‘Erachteraan’. En ja hoor: na een paar bochten staan we opeens op 100 meter van een enorme kudde van deze meisjes (want het zijn echt vrouwelijke beesten). We gaan niet dichterbij en maken foto’s met de zoomlens. Dat kan ook en zo houden we het veilig. Het busje was doorgereden maar ja; dat was geen huurding. Toch zien we het verderop ook omdraaien.

Ons b&b wordt gerund door Patricia en Wally. Ze hebben een hond genaamd Oscar. Een erg lief dier en erg aanhankelijk. Ze redden hem een aantal jaren geleden uit een asiel voor verwaarloosde honden en lieten hem wennen aan het huiselijk bestaan en vreemde mensen die hem geen kwaad deden. Bij het ontbijt is hij constant bij ons onder tafel. Het huis is een prachtig huis. Patricia en Wally houden ‘errug’ van frutsels aan de muur. Een ware variatie aan hobbysnijwerk van met name vissen (er ligt zelfs een kussen in de vorm van een forel op ons bed), eenden en allerlei ander soort geneuzel. Ook schilderijen, nepbloemwerk etc. Overal vloerkleedjes. Je kunt het zo gek niet bedenken. En dan denken wij dat er bij ons veel hangt/staat/ligt.
Forget it. We ontbijten boven op de veranda en moeten dan door hun privézitkamer. Daar hangt zo mogelijk nóg meer. Waauw, je zal het dagelijks moeten stoffen! Het huis staat midden in het bos en werd een aantal jaren geleden getroffen door brand. Althans, een deel ervan. Door verzekeringsgeld en wat spaargeld konden zij dit huis bouwen op deze plek. Eenmaal klaar kwamen er miners aan de deur. Of ze in de grond mochten zoeken. Waarnaar? Het blijkt dat het huis op een lithiummijn staat (en lithium is het goud wat in batterijen zit).
Het mocht niet!

Vanochtend vertrokken we na een big hug uit Custin. We gaan naar Buffalo, Wyoming. Wéér een staat aan de lijst toegevoegd. Inmiddels tellen we dat we al in 34 staten van Amerika zijn geweest. We hebben er dus nog een paar te gaan! De natuur verandert mee. Kaal met gedrongen heuvels. Bruine koeien. Landbouw ook. Bij het bord “Wyoming” staan de nodige bikers hun fietsen op de foto te zetten met het bord op de achtergrond. Uiteraard maken wij ook een foto maar alleen met het bord. We hebben de fiets niet bij! Bij het visitorcentre kijken we naar folders en brochures met bezienswaardigheden in de buurt. Hé, ‘Devil’s Tower’. Een mooi natuurverschijnsel in de buurt. Dat het nog 50 miles zou duren ( en een hele tijd oponthoud vanwege de al eerder genoemde files met motoren etc.) wisten we toen nog niet maar nu wel. Mymy wat een rit. Door een stadje waar nog wel duizenden bikers met hun fietsen naartoe waren gekomen, een d-tour makend gedirigeerd door vrijwillige highschool leerlingen met een zielig oranje vlaggetje wat alles bij elkaar toch zoveel gezag uitstraalde dat iedereen zich aan de aanwijzingen hield (zelfs de sherriff áchter ons bleef in line). Hoe vaak komt het bij ons niet voor dat mensen met een wegwerkvoertuig even het oranje- en politieauto’s ook maar heel even het blauwe zwaailicht aanzetten om voorbij de file te komen?
Hier ab-so-luut niet. Hulde 2!

Devil’s Tower dus. Het is een bijzonder natuurverschijnsel wat resulteert in een berg uit het niets. Een honderden meters hoge steenklomp in een verder redelijk vlak landschap. Mooi om te zien dat wel. Bijzonder is het (native american) verhaal erachter: 7 meisjes speelden op het terrein. Er kwam een beer. De meisjes baden dat ze niet zouden worden gepakt. De aarde bewoog en de berg rees uit de grond omhoog. Verder en verder tot ze er niet meer vanaf konden. Nu staan er op die plek aan de hemel 7 sterren gegroepeerd! De meisjes dus! Je kunt de klauwen van de beer trouwens nog altijd zien aan de zijkant va de berg; grote, diepe verticale groeven echt van boven naar beneden. Wie gelooft dit verhaal nou niet? Je ziet het toch!

Onderweg komen we de gekste namen tegen. Namen van wegen/straten als ‘Dead Horse Creek”. Op zich niet zo vreemd maar als je in Nederland een straat tegenkomt die ‘gekke vrouw kreek weg’ heet, sta je toch raar te kijken. Hier kan het wel: Crazy Woman Creek road”. Verderop staat een reclamebord. “Hammels jewelry, wife insurance”. Hoe bedenk je het.
Ach en ik vergat het uiterst beleefde optreden van die ‘officer’ die mij aan de kant zette voor ’speeding’. Op het laatste moment zag ik, waar ik omgerekend 120 km mocht maar 147 reed, een wagen van de highway police. Dan remmen en met een gangetje van 110 voorbijgaan. Maar; hij had het monster kennelijk al aan zien komen. Even dacht ik te ontsnappen en ‘pfoe, niet meer doen’. En ineens zag ik hem met zwaailichten en al in de spiegel. ‘Your speed sir’ en waar we heen gingen, waar we vandaan kwamen en of er een verhuurbewijs in de auto was en mijn rijbewijs. Hij was erg vriendelijk en wenste ons nog een safe journey ( met in zijn achterhoofd misschien wel het bedrag wat ik mag dokken).

Inmiddels zitten we in een hotel met als naam ‘Historic Mansion Hotel in Buffalo Wyoming. Een prachtig, Brits aandoend huis met een paar kamers. Een stap terug in de tijd. Prachtig ingericht, aardige mensen met meteen een uitgebreid praatje (dat heb je in een onpersoonlijk motel niet). Alle kamers anders ingericht en echt een plaatje om te zien. Op onze vraag naar een restaurant werd meteen een reservering gemaakt een paar blocks verderop in een oud-Victoriaans pand. Ook al zo’n plaatje. Heerlijk gegeten! Saillant detail over het hotel: ik vroeg naar een password voor wifi. De mevrouw zei letterlijk: ‘My husband has a sort of sick kind of humor. He named the wifinetword VIRUS. So choose that’. Ha, that’s my kinda humor. Mensen die we vanochtend aan het ontbijt troffen dachten dat we aan een prent ontkomen waren doordat deze officer ons helemaal niets had gegeven. Op internet stond steeds dat mensen die waren aangehouden een enveloppe hadden gekregen en daarmee naar een sherrif moesten of naar een andere plek om te betalen. Hopelijk ontsnappen we. De dame en heer uit Florida zeiden dat deze agent waarschijnlijk de nummerplaat van de auto had gezien, begrepen had dat het een leasebak was en verder via mijn rijbewijs geen problemen kon ontdekken en de hand over het hart had gestreken. Want, zei de dame “all plates with ‘THE SUNSHINE STATE’ on it are rentals”. Zij hadden dat namelijk niet op hun nummerbord. Het gehele avontuur heeft er wél voor gezorgd dat ik vandaag, vanuit Buffalo Wyoming naar Bozeman Montana de 500 kilometer bijna helemaal met de cruisecontrol heb gereden.
We zitten drie nachten in TLC Inn en bezoeken Yellowstone en Great Teton National Park.