In Sidney, NE

Het was gisteren even knijpen. Het is vandaag zaterdag en meestal een lastige dag om een mo-hotel te boeken. Gelukkig hebben we én laptop én Ipad bij. Verschillende zoekopties resulteerden in héééle dure hotels. Telkens als Ingrid op een hotel klikte vloog de prijs met tien (of meer) dollar omhoog. We hadden wel eens gehoord dat, met hetzelfde IP-adres een tweede keer inloggen alle prijzen stegen maar dit bewijst het wel. Als ik op de Ipad via min of meer dezelfde term iets zoek, krijg ik hele andere ho-motels te zien. Ik ga voor een America's Best Value Inn en krijg een mooi bod. Boeken dus. Zo weten we zeker dat er iets voor ons is. Bij aankomst is het uitzicht wat minder. Een boot die men aan het restaureren is. Ach, beter dan een blinde gemetselde muur moet je maar denken. Om de hoek twee restaurants (een Mexican Grill en een Steakhouse) waar we wel een lekker stukkie vlees kunnen scoren vanavond.

De weg hierheen was ietsje minder saai dan die tocht van gisteren. Onderweg komen we langs 'Buffalo Bill Ranch". Jaja, dé B.Bill die we kennen uit de westerns en het imago heeft van bisonjager. Nou, er is meer aan de hand. Deze man is de grondlegger en pionier van het irrigatiesysteem in Nebraska. Verder gidste hij de happy-few op de bisonjacht, kon een beetje paardrijden en acteerde in enorme shows waar bisons werden gevangen, allerlei wildwestdingen werden vertoond in een stadion waar 20.000 man in kon en wat regelmatig vól was. Zoveel kunnen er in het FC-Utrechtstadion niet eens. Dat hij goed geboerd had en zijn centen goed had besteed blijkt uit het landgoed met woning waar hij tussen de optredens verbleef om uit te rusten.

Ander belangwekkend feit: we passeren weer een tijdgrens. We zitten nu in de mountaintimezone. Het is inmiddels weer een uurtje vroeger (van half drie naar half twee). Intussen verandert het landschap weer.
Waar het eerst erg vlak was en je tot in de verte kon kijken (als je wat zag over de mais) is het nu heuvelachtig. Het gebruik wisselt ook. Eerst zagen we alleen landbouw, nu zien we ook stieren. Farms met meer dan 500 van die jongens zijn hier blijkbaar geen uitzondering. Op een aantal zien we zelfs ouderwets brandmerken staan. Linkerbil! Toch blijft de weg enkelbaans (een kilometertje of wat west zien we de snelweg maar die nemen we niet). De giga-trucks lijken we DinkeyToys. We zien ook weer ongekend lange treinen met veelal wagons met steenkool. Ook zien we plenty landschappen waar we het predikaat "oneindige leegte" opplakken.

Als we opeens een sign "Starbucks" tegenkomen, sta ik op de rem. Daar gaan we een heerlijke espresso drinken. We doen er een lekker broodje en een frambozenmuffin bij. Lekkerrrrrrr.