De vierdaagse

Als je vier dagen niets publiceert is er veel om te schrijven.
Eerst maar eens zondag 19 juli. We gaan naar Coney Island. We kennen dit als een desolaat, koud en winderig deel van New York want de vorige keer dat we hier waren was in de kerstvakantie. Het was er uitgestorven met een simple palmboom op een verlaten strand. Het was even iets anders. Half NY was er. Het was er drukdrukdruk (zie de foto). Als je had gezegd: "ik zit bij de blauw-wit gestreepte parasol" was je er zó voorbij gelopen. Man-oh-man wat een volk. Hele families met tafels, complete met bbq , drankjes en van alles en nog wat meegesleept. Zie de foto! Overal horde je muziek, vooral bij één plek waar een aantal mensen bijeen was en alleen maar latin draaide. En hard ook. Gek genoeg hadden we er geen last van; sterker nog, het hoorde er gewoon bij. Na ergens een paar 'sliders' te hebben gegeten (mini hamburgers van een kubieke centimeter of 5) gingen we naar de trein voor de terugreis van plm. een uur. Worden we onderweg op het station aangesproken door een Amerikaan die dacht dat we uit de buurt kwamen. NOT. Of het, nu het 16.00 uur was, nog zin had om met public transport naar Manhattan te reizen want hij en zijn vriendin wilden nog graag het Vrijheidsbeeld een keer zien. Hadden ze nog niet eerder gedaan. We hebben hen de hele zaak uitgelegd (welke trein hoelaat waar etc). Later zagen we ze lopen op het station in Manhattan.
Voorlopig hebben we nu genoeg metro's gezien en morgen gaan we rijden. Echt rijden in de eigen auto.

Het vertrek op 20 juli was wat vreemd. Spullen inpakken, de sleutel op de kast en naar de bus. Tevoren had ik de eigenaar van het appartement gemaild maar geen antwoord gekregen. Aangebeld. Geen reactive. Dan maar zó weg en de bus in naar Manhattan waar we een bus namen naar Newark Airport voor de auto. De chauffeur had Ingrid een dollar te weinig gegeven en stak bij het uitstappen haar die ene toe. Eerlijke man. Verderop moesten we een roltrap af. Een man bood aan me met de koffers te helpen. Netjes. Beneden raakten we in gesprek en hij was erg enthousiast over onze komst naar zijn land en het reisdoel. Wees ons de weg naar de bushalte. Kijk; goed hoor.

Op Newark naar de auto. We hebben meteen maar een upgrade geaccepteerd. Hyunday Tucson MPV, alle features erop en eraan en zelfs mét acheruitrijcamera. Vanaf hier het hij 'ons beast'.
De rit naar de Days Inn in Lancaster (het begin van de LHW) verliep zonder problemen. Natuurlijk hebben we een couponboekje voor kortingen.We hebben er voor 2 nachten een prima kamer met ijs in de wasbak. Da's een truc om bier heel snel koud te krijgen. Onderweg staan grote billboards langs de weg. Bij ons zijn die voor reclame. Hier zie je de tekst WANTED of zelfs MOST WANTED met ernaast de foto van de schurk. Privacy? Hoezo privacy?

De Days Inn is een prima motel. Lekker ontbijtje (al moet je wel zorgen dat de boterhammen die je in de toaster stopt ook op jouw bord belanden en niet op dat van iemand anders. Het is dat ik het zag en zei: those are mine want anders had ik opnieuw moeten beginnen. Ook is er Liz, een waitress met pijn in haar heup, been en voet. Maar ja, werken moet je anders ben je je baan kwijt. Ze loopt de hele tijd te lachen, klaagt niet en is behulpzaam bij het bakken van een waffle waarop een amishkoets met paard prijkt (zie foto). Bij het weggaan vraagt ze waar we heen gaan. Op ons "San Fransisco" vraagt ze hoeveel mijl dat is en hoeveel uur we daarover gaan doen. Ik zeg 4 weken. Ze collapsed bijna en wenst ons de zegen en een fijne reis. Lief toch?

De trip door Pennsylvania is een heel bijzondere. We zien een lieflijk landschap, grote huizen met gladgemaaid gazon, zonder enig hek eromheen. Veel bloemen en vooral veel koetsen met paarden. Logisch; dit is Amishland. Behalve dit zien we opvallend veel namen met een Duitse achtergrond: Kauffman, Kleinhaus, SchmidtKramer advocaten.
Het is een prachtige d-tour. Het is "Dutch country, verbasterd tot Dutch maar vanuit Deutsch. Opvallend is dat we veel mensen op steps zien. Die hebben dan strohoeden op. Geen fiets? Wacht eens, daar fietst iemand. Met een zwarte hoed op. Er blijken verschillende, aan Amish verwante afscheidingen te bestaan. Elk met hun eigen 'aardigheden' en gewoonten.

Op onze rit naar Somerset (waar we nu zijn) komen we stomtoevallig langs een stuk onvervalste Amerikaase geschiedenis. Een van de grote veldslagen in de burgeroorlog (1861-1865) heft in Gettysburg plaatsgevonden. Hier streed general Lee met zijn mannen. Het is een kaal, glooiend landschap. We zien langs de wek allerlei vreemde obstakels. Ergens verderop staan gedenktekens, rijden auto's en staan stil bij een teken. Rijden verder en staan weer stil. Dit wekt onze nieuwsgierigheid. We komen in een historisch museum, met de auto te berijden, en elk gedenkteken is ter nagedachtenis van gevallenen. Bataljons uit verschillende steden vochten hier (zie foto). Mooi dat met dit in ere houdt. De obstakels waren er overigens om de paarden tegen te houden. Tegenwoordig kennen we dezelfde dingen van beton en staal maar dat is tegen tanks.

Als we doorrijden komen we langs een andere plaats van historische betekenis. Hier is in 2001 Flight 93 neergestort, nadat eerdere vluchten eindigden in WTC en Pentagon. Dit toestel moest in het Capitool in Washington eindigen. Passagiers (vreemden van elkaar en onderweg naar San Fransisco) smeedden een plan om de kaping te stoppen. Een worsteling volgde, de kapers vlogen met het toestel ondersteboven een akker in. 33 Passagiers en 7 crew dood. Ook hier een memorial met borden en foto's. Suzanne, een gids, heet ons welkom en zegt honoured te zijn to have you here. Ik zeg dat we geheel toevallig deze plek op de kaart hebben gezien. Dan is ze met stomheid geslagen als ook blijkt dat we uit Nederland komen. We zijn dan nóg meer welkom. We lopen rond in de (zo typisch Amerikaanse) symboliek. Ten afscheid tik ik haar op de schouder en zeg gedag. Ze wenst ons een goede reis en een prettig verblijf in haar land. Ik hoor haar tegen anderen zeggen dat we uit Nederland komen. "Oh wonderful" is de reactie van 2 dames die ooit in Leiden hebben gewerkt. En Amsterdam kennen ze ook. Gelukkig Den Haag ook! Een kort geanimeerd gesprek volgt. Wat we hier doen, wat de plannen zijn etc. We zeggen de LHW te rijden. Niets is toeval: beide dames wonen aan de LHW in Ohio.

De weg naar Quality Inn is zo gevonden en later checken we in. Grote kamer met alles erop en eraan. $ 65 inclusief tax. We eten bij Ruby Tuesday een heerlijke gekruide kip, frieten, petit sirloin en een paar scheppen uit de saladbar. Life is good!!